-
1 tell
[tɛl] 1. pt, pp told, vt2. vito tell sth from sth — odróżniać (odróżnić perf) coś od czegoś
to tell on — ( affect) odbijać się (odbić się perf) na +loc
to tell sb to do sth — kazać (kazać perf) komuś coś zrobić
to tell sb of/about sth — ( inform) mówić (powiedzieć perf) komuś o czymś; ( at length) opowiadać (opowiedzieć perf) komuś o czymś
I couldn't tell what they were thinking — nie miałem pojęcia, co myślą
can you tell me the time? — czy może mi Pan/Pani powiedzieć, która (jest) godzina?
(I) tell you what … — wiesz co, …
Phrasal Verbs:- tell off- tell on* * *[tel]1) (to inform or give information to (a person) about (something): He told the whole story to John; He told John about it.) powiedzieć2) (to order or command; to suggest or warn: I told him to go away.) kazać3) (to say or express in words: to tell lies / the truth / a story.) mówić, opowiadać4) (to distinguish; to see (a difference); to know or decide: Can you tell the difference between them?; I can't tell one from the other; You can tell if the meat is cooked by/from the colour.) zauważyć, odróżnić5) (to give away a secret: You mustn't tell or we'll get into trouble.) wygadać6) (to be effective; to be seen to give (good) results: Good teaching will always tell.) sprawdzać się•- teller- telling
- tellingly
- telltale
- I told you so
- tell off
- tell on
- tell tales
- tell the time
- there's no telling
- you never can tell -
2 gnomon
część równoległoboku pozostała po usunięciu zeń równoległoboku podgnomon w zegarze słonecznym
См. также в других словарях:
bić — ndk Xa, biję, bijesz, bij, bił, bity 1. «zadawać razy, ciosy; chłostać, smagać» Bić kogoś pięściami, rózgą, kijem, batem. Bić kogoś, coś z całej siły, do utraty przytomności, do upadłego, ile wlezie. Bić po łapach; bić po plecach, po twarzy a. w… … Słownik języka polskiego
ciężko — ciężkożej 1. «(z) dużym ciężarem, ze znacznym obciążeniem» Wóz ciężko wyładowany. ∆ Komuś jest ciężko «ktoś z trudem dźwiga coś ciężkiego» 2. «ociężale, powolnie; bezsilnie, bezwładnie» Ciężko chodzić, stąpać, wlec się. Ciężko powłóczyć nogami.… … Słownik języka polskiego
cykać — ndk I, cykaćam, cykaćasz, cykaćaj, cykaćał cyknąć dk Va, cykaćnę, cykaćniesz, cykaćnij, cykaćnął, cykaćnęła, cykaćnęli, cykaćnąwszy 1. «o chodzącym zegarze lub innym mechanizmie: wydawać odgłos cyk cyk; tykać» Zegar cyka głośno, cicho. Budzik… … Słownik języka polskiego
cykotać — ndk I, cykotaćta, cykotaćtają, cykotaćał a. IX, cykotaćocze «o zegarze: wydawać szereg następujących po sobie dźwięków zbliżonych do brzmienia „cyk » … Słownik języka polskiego
kółko — n II, N. kółkokiem; lm D. kółkołek zdr. od I koło a) w zn. 1: Kółko na mapie oznaczało miasto. b) w zn. 2: Kreślić na piasku kółka. c) w zn. 3: Fotel, stolik na kółkach. ◊ Jechać, siedzieć na kółku «w kolarstwie: jechać tuż za innym kolarzem» ◊… … Słownik języka polskiego
kurant — m IV, D. a, Ms. kurantncie; lm M. y 1. B.=D. «melodia wygrywana przez zegary, tabakiery, pozytywki itp.» Aria z kurantem. □ Trafił frant na franta i wyciął (wyrżnął) mu kuranta. 2. «przyrząd umieszczony w zegarze, pozytywce itp. wygrywający jakąś … Słownik języka polskiego
oddzwonić — dk VIa, oddzwonićnię, oddzwonićnisz, oddzwonićdzwoń, oddzwonićnił, oddzwonićniony oddzwaniać ndk I, oddzwonićam, oddzwonićasz, oddzwonićają, oddzwonićaj, oddzwonićał, oddzwonićany 1. pot. «odpowiedzieć telefonicznie na wcześniejszy telefon od… … Słownik języka polskiego
śpieszyć — ndk VIb, śpieszyćszę, śpieszyćszysz, śpiesz, śpieszyćszył 1. książk. «iść, jechać, zdążać dokądś szybko, z pośpiechem; pośpieszać» Śpieszyć do pociągu. Śpieszyć do szkoły. 2. książk. «śpiesznie coś robić, zabierać się do czegoś z ochotą, kwapić… … Słownik języka polskiego
tykać — I → tknąć II ndk I, tykaćka, tykaćają, tykaćał rzad. tyknąć dk Va, tykaćnie, tykaćnął, tykaćnęła, tykaćnąwszy «o niektórych mechanizmach, najczęściej o zegarze: będąc w ruchu, funkcjonując wydawać charakterystyczny, miarowy, powtarzający się… … Słownik języka polskiego
wybić — dk Xa, wybićbiję, wybićbijesz, wybićbij, wybićbił, wybićbity wybijać ndk I, wybićam, wybićasz, wybićają, wybićaj, wybićał, wybićany 1. «uderzeniem spowodować wypadnięcie czegoś; wypchnąć, wysadzić, wytłuc, wytrącić coś» Wybić szybę. Wybić dno… … Słownik języka polskiego
wykukać — dk I, wykukaćka, wykukaćają, wykukaćał, wykukaćany wykukiwać ndk VIIIb, wykukaćkuje, wykukaćiwał, wykukaćiwany 1. «o kukułce albo o zegarze z kukułką: wydać głos: ku ku» Zegar wykukał północ. 2. «o kukułce: kukając wywróżyć» Kukułka wykukała mu… … Słownik języka polskiego